Ko forsira kralja?

Lokalna vlast u opštini Inđija obavestila je građane ove sremske varoši da je postavljen krst na putu iz Novog Slankamena ka Starom Slankamenu. Nije baš najjasnije zbog čega je na ovom događaju prisustvovao i ambasador Srbije u SAD Marko Đurić.

No, ono što je nedoumica za sve one koji iole poznaju istoriju Inđije je forsiranje priče o kraljevskoj porodici koja će ovu sremsku varoš posetiti u četvrtak, 20. maja 2021. godine za  kada je planirano „osvećenje krsta“.

Ovo nije prvi put da Inđija dočekuje predstavnike „kraljevske porodice“ i ko prvi put poseti ovu varoš može da stekne utisak da je ovaj sremski gradić u najmanju ruku, rodno mesto nekog od Karađorđevića. Upravo zbog toga,vreme je da se podsetimo  kada je počelo prekrajanje istorije.

Elem, iako se Inđija u knjigama spominje od 1455. godine vratićemo se u period posle prvog svetskom rata kada u Inđiju dolazi veći broj Srba, oko 32 porodice uglavnom zemljoradničke, ali i radnici na železnici i činovnici.

Pored Srba, u ovom sremskoj varoši su u većem broju bili Nemci koji su pre toga došli iz Banata i Bačke i jedan duži period uz Srbe bili jedino stalno stanovništvo. Nakon 1944. godine gotovo sve stanovništvo nemačke nacionalnosti je otišlo, ispražnjeno je oko 1000 kuća u koje su se tada uselili uglavnom doseljenici iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine. U Inđiji su pored Nemaca i Srba živeli i Jevreji te je varoš imala i verske objekte za sva tri naroda. Pored katoličke i pravoslavne crkve u Inđiji je postojala i Sinagoga.

Građena tokom 1903. ili 1904. godine, Sinagoga je  izgorela  u Drugom svetskom ratu a plac na kojem se nalazila otkupio je jedan od doseljenika.

Veći priliv stanovnika u Inđiju još jednom stiže tokom ratova na prostoru bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije , početkom 90-tih godina prošlog veka. Raspadom Jugoslavije, dolazi i do promene naziva ulica koje su ponosno nosile imena heroja iz Narodnooslobodilačkog rata. Odlukom tadašnjeg saziva Skupštine opštine Inđija, 29. marta 1993. godine, umesto imena narodnog heroja ulica Borisa Kidriča dobija ime  kneza iz sredine XIV veka Jug Bogdana.

Ulica Matije Gubca menja ime u Živojina Mišića itd….Odlukom je i „centralna“ ulica promenjena iz imena Josipa Broza Tita u kralja Petra dok je drugi deo ulice koja se, do tog marta 1993. godine, zvala Moše Pijade dobila novo ime –  Novosadska. Tada je u Inđiji ulicu dobila i Carica Milica koja se pre toga zvala Dušana Petrovića.

Akcija tadašnje vlasti – brisanje istorije koja se dovodi u vezu sa narodnooslobodilačkom borbom svoj početak u Inđiji je imala dve godine pre promene naziva ulica. Naime, na samom početku sukoba na prostoru bivše zajedničke zemlje tačnije 22. maja 1991. godine lokalna vlast u Inđiji donosi odluku  „o proglašenju spomenika Petru Prvom Karađorđeviću za kulturno dobro  – spomenik kulture“.  Inače, postavljanju spomenika u parku kod Železničke stanice u Inđiji je početkom devedesetih godina prisustvovao lider Srpskog pokreta obnove Vuk Drašković.

Spomenik i kraljici

Pored već pomenutog spomenika kralju Petru, Inđija će po svemu sudeći dobiti i spomenik kraljici Mariji i to u neposrednoj blizini već postojećeg spomen obeležja Petru Prvom Karađorćeviću. Ideja je potekla od Predraga Medenice, koji je u udruženju „Kraljevina Srbija“ od 2011. godine. U svojoj biografiji, ovaj nekadašnji član Srpskog pokreta obnove voli da kaže da je „direktni potomak slavnih srpskih junaka Vuka (unuk) i Srpka (bratanac) Medenice“. Prvopomenuti Vuko je u Prvom svetskom ratu bio, između ostalog, i solunski borac, a u međuratnom razdoblju šumarski činovnik dok je Srpko bio  komandir čete Višegradske četničke brigade, a dugo vremena i obaveštajni oficir u štabu komandanta Dragiše Vasiljevića. Nakon operacija hapšenja Draže Mihailovića 13. maja 1946. godine. Medenica sa Mihailovićem ostaje do, još uvek nerazjašnjenog, zarobljavanja Draže Mihailovića, i tako postaje jedini očevidac ovog događaja.

U odboru za podizanje novog spomenika u parku kod Železničke stanice, koji je u međuvremenu promenio naziv u „Park kraljice Marije“ i to upravo na inicijativu Predraga Medenice, je i nekadašnji lokalni funkcioner Socijalističke partije Srbije kasnije (posle pada Miloševića)  i funkcioner Demokratske stranke i direktor javnog preduzeća Ingas a zatim i predsednik opštine Pećinci, (ispred vladajuće Srpske napredne stranke),  Željko Trbović.  Pored Trbovića, ove akcije koje u poslednje četiri godine forsira Udruženje Kraljevina Srbija iz Inđije je i šef kabineta predsednika opštine Inđija i nekadašnji aktivni član Udruženja, Nemanja Milojević.

Milojević nema toliko bogatu biografiju, njegov angažman u Udruženju je zamenio aktivnostima u Srpskoj naprednoj stranci gde je bio jedan od zapaženijih aktivista do 2016. godine kada SNS preuzima vlast u Inđiji a on dobija funkciju šefa kabineta. Između tih aktivnosti, Nemanja Milojević se na kratko bezuspešno okušao kao novinar Sremske televizije.

Ključnu ulogu u priči o kralju u Inđiji svakako ima i direktor Turističke organizacije opštine Inđija, Milan Bogojević. Na tu funkciju je Bogojević imenovan prošle godine. Milan  Bogojević je rođen u Zemunu 8. avgusta 1981. godine, odrastao je u Popincima. Nakon završene srednje vojne škole u Beogradu, radio je u reprezentativnoj jedinici Vojske Srbije – Gardi, a zatim u „Кobrama”, specijalnoj jedinici Vojske Srbije, koja se bavi zaštitom važnih ličnosti. Od 2010. godine Bogojević postaje sekretar NJ.К.V. Princa Vladimira Кarađorđevića starešine doma Кraljevića.

U zvaničnoj biografiji nigde ne piše da je imao bilo kakve veze sa turizmom ali ni istorijom o kojoj je često govorio gostujući na manje poznatim televizijama. Umesto toga ističe da je dobijao sporedne uloge u domaćim serijama, uglavnom policijskih specijalaca. Objavio je  dve knjige, i to: „Zaboravljeni junaci Velikog rata“ i „Zaboravljeni događaji velikog rata“[mrtva veza].  On je i član uredničkog saveta Кraljevskih novina nacionalne informativne revije za istinu o srpskom narodu i srpskim zemljama. Zahvaljujući zalaganju aktuelnog direktora Turističke organizacije opštine Inđija, u ovoj sremskoj varoši prioritet ima obeležavanje oslobađanja Inđije u Prvom dok je manifestacija povodom oslobađanja Inđije u Drugom svetskom ratu stavljena u drugi plan.

AUTOR : Miodrag Blečić