Niko nikad kao ja i nikad i niko, samo ja

Inđijska opština je jedna od tri opštine u Srbiji koja na svojoj facebook stranici, umesto grba ili znamenitosti vezano za mesto, ima fotografiju predsednika opštine.

Analizom 198 gradova i opština u Srbiji i njihovih internet prezentacija ispostavilo se da Inđija, Bogatić i opština Novo Brdo nemaju ni jednu znamenitost osim predsednika opštine.

Radovan Skendžić programer i administrator web usluga u kabinetu predsednika opštine u periodu od 2012. do 2016. kaže za IN Mediju da je opštinska stranica nekad bila van politike i bez političkih komentara, običan servis građana, svih čak i onih koji nisu bili glasači tadašnje strukture.

Na profilnoj i naslovnoj fotografiji koja opisuje opštinu isključivo se nalazio grb bez fotografije aktuelnog predsednika ili njegovih aktivnosti. Ovakav vid samopromocije naš sagovornik smatra lošim ukusom ili izborom.
– Mislim da je u pitanju pogrešno savetovanje predsednika ili njegova pogrešna odluka. Svakako daje lošu sliku o opštini. – ističe Skendžić

Prva facebook stranica opštine Inđija nastala je 2012. godine, kabinet je imao svoje školovane novinare koji su uređivali sajt opštine i informacije su deljene na društvene mreže.
Skendžić napominje da se tada facebook nije shvatao preozbiljno

– Izbori 2012. su potpuno promenili važnost facebooka za plasiranje poruka i sadržaja – kazao je Radovan Skendžić za IN Medija.

Kada je fenomen takvog istupa sagledan iz perspektive psihologa mišljenja su oprečna, kreću se od stava da se ne može nagađati o kakvom se čoveku radi, koji su njegovi motivi i namere na osnovu jednog detalja kao što je internet prezentacija.

Sa druge strane psiholog Boban Nedeljković doktorant na FFBF za IN Medija kaže da bismo mogli da razumemo zbog čega se na profilnim slikama Fejsbuk stranica pojedinih opština pojavljuje fotografija predsednika opštine umesto nekih prepoznatljivih simbola opštine kao što su zgrada opštine, zastava ili grb, možemo se poslužiti temeljnim psihološkim postulatima.

– Teorijska pretpostavka je da u osnovi takvih akata leži autoritarnost u ličnosti onih koji to čine, tj. potreba takvih pojedinaca da od strane onih koji su njima podređeni budu doživljeni kao autoritet. Može se primetiti sličnost sa kultom ličnosti koji i dalje postoji na ovim prostorima, a datira iz nekih ranijih vremena, kao što je period Jugoslavije, gde je praktično bilo moguće staviti znak jednakosti između pojedinca, države i njenih organa. Na primer: Tito = komunistička partija = država = Jugoslavija. Kada se to sagleda, može se pronaći sličnost sa nekim potonjim političkim ličnostima kao što je Slobodan Milošević, ili u sadašnje vreme Aleksandar Vučić. – rekao je Nedeljković

On dalje ističe da je osnovna zajednička karakteristika ovih ličnosti težnja ka njihovoj apsolutističkoj vladavini. Za razliku od demokratskih, razvijenijih zemalja, gde je politička funkcija samo funkcija i radno mesto, koji su po svojoj prirodi privremeni, na našem prostoru postoji težnja da se rukovodeća funkcija poistoveti sa ličnošću pojedinca – što se, opet, u izvesnoj meri prihvata od strane građana, upravo zbog kulta ličnosti.

– Ono što se može primetiti na lokalnom nivou je težnja nekih pojedinaca, koji su predsednici opština, da uspostave lokalni kult ličnosti sa ciljem da se lokalnoj zajedinci predstave kao neprikosnoveni vladari čiji bi lik trebalo poštovati i izjednačavati sa državnim organom. Time se nastoji da se prenese jasna poruka „Kakva opština, kakvi organi opštine? Ja sam opština, ja sam sve, ja vedrim i oblačim“. U osnovi takvog mehanizma se može videti sličnost sa centralnom figurom na republičkom nivou, sa predsednikom Aleksandrom Vučićem koji se, isto tako, pojavljuje kao „spasilac“ i onaj koji rešava probleme raznih državnih instutucija kao što su spašavanje dece iz snega, rešavanje problema malih hidroelektrana, rešavanje problema frilensera i mnogo toga drugog. – pojašnjava psiholog Boban Nedeljković

Kao zaključak Nedeljković ističe da je u pitanju jedna autoritarna identifikacija lokalnih ličnosti sa centralnom figurom našeg političkog uređenja i sa samim sistemom vladavine koji je funkcioniše na našem prostoru, te se može zaključiti, kaže on, da imaju težnju da sebe uspostave kao kult ličnosti na lokalnom nivou.

Govoreći o slici koju lokalni funkcioneri žele da stvore kod svojih građana, naš sagovornik Radovan Skendžić programer i administrator web usluga kaže da bi sa marketinške strane razumeo postavljanje fotografije u predizbornom procesu kako bi se približili i onim građanima koji ne znaju kako izgledaju i time izbrendirali sebe kao ponovnog kandidata.

Upravo je sa ovom konstatacijom stvar još neobičnija jer je poznato da su se izbori na svim nivoima (parlamentarni, pokrajinski, lokalni i za Savet mesnih zajednica) propraćeni samo sa jednim imenom i sloganom – „Aleksandar Vučić – za našu decu“.

U tim trenucima funkcioneri postaju bezlični i bezimeni i u fokusu je samo jedno ime i lik, te ideja o dodvoravanju glasačima putem lične fotografije na zvaničnoj stranici institucije gubi svaki smisao.

Sunovrat u bezličje i bezimenost mogli smo videti 30.marta 2017. godine kad su u predizbornoj kampanji tog dana gotovo sva izdanja dnevne štampe izašla sa istom naslovnom stranom i istim imenom, a svi događaji su pali u drugi plan.

[envira-gallery id=“1613″]

AUTOR: Verica Marinčić